PROLOG

Kiedy czujesz zagrożenie, w panice dokonujesz sprzecznych wyborów. Przykładowo, gdy poślizgniesz się na lodzie, zamiast się zatrzymać, poruszasz nogami wprawiając się w jeszcze poślizg. Tak samo jest w czasie, gdy wiesz, że nie uda Ci się zatrzymać pędzącego na Ciebie samochodu. Wolisz zatrzymać się i obserwować całe zdarzenie, zamiast biec z całych sił przed siebie, położyć się na ziemi, lub chociaż ustawić jak najszybciej tak, by odniesione obrażenia były jak najmniejsze. Gdy jesteś po drugiej stronie – kierujesz tym samochodem – możesz wcisnąć hamulec i starać się ominąć człowieka przed Tobą, lub dodać gazu z nadzieją, że on zrobi to, co należy. Zazwyczaj kończy się jednak na ostrym hamowaniu, zakończonym piskiem opon. Wpatrujesz się, jak Twój ważący około tysiąca kilogramów pojazd wbija się w ciemną sylwetkę miażdżąc ją w pół, a następnie przewracając na jezdnie. Wciskasz hamulec i wykręcasz kierownicę, by nie zakończyć swojej przejażdżki na pniu drzewa. W końcu samochód staje w miejscu i wysiadasz z niego, biegnąc w stronę swojej ofiary. Przykucasz tuż przy tym młodym chłopaku i nie widzisz nic, prócz tego, że cała jego twarz zalana krwią wygina się w grymasie bólu. W końcu otwiera oczy i wbija w Ciebie magnetyzujące spojrzenie. Powinnaś zadzwonić na pogotowie zanim wyzionie ducha, ale jego wzrok przyciąga Cię jakby niewidzialną więzią. Z ust wyrywa Ci się drobny szept. Przepraszasz… zupełnie jakby to miało jakieś znaczenie. I nim zdążysz wyrwać się z tej magicznej chwili, by wezwać pomoc dla tego chłopaka, on zamyka oczy, a jego pełne malinowe usta składają się w uśmiech. Cieszy się? Za chwile może stracić życie, krew ucieka z jego ciała strumieniem, a on uśmiecha się, jakby właśnie spotkała go najprzyjemniejsza z możliwych rzeczy. Całe to wydarzenie nie trwa jeszcze minuty, a masz wrażenie, że trwa całą wieczność. Wpatrujesz się w jego roześmiane oblicze, a do Twoich oczu napływają łzy. On wie, że za chwilę umrze. Zabiłaś go. Zabiłaś ludzkie istnienie, młode życie, które mogło jeszcze tak wiele odkryć, doznać. Nie możesz już teraz nic na to poradzić. I zanim kompletnie utoniesz w tej żałosnej chwili, wzywasz karetkę, pakujesz się z powrotem do samochodu i uciekasz, bojąc się konsekwencji jak największy tchórz.